Վերջերս Անիի գրառումները վերլուծելը վերածվել է հոբբիի։ Երբ ինչ-որ բան քեզ դուր է գալիս ու այն շարունակական է, դու սկսում ես կախվել դրանցից ու անընդհատ նորություններ ես փնտրում։ Այսպիսի մի կախվածություն է սկսվել ինձ մոտ․․․
Ընդհանրապես միշտ մարդկանց մասին կարծիքներս գրում եմ օրագրիս դատարկ էջերում, որովհետև վստահություն չեմ գտնում մարդկանց դիմաց կանգնելու ու նրանց փայլող աչքերին նայելով խոսելու համար։ Անի․․․ Քո բնավորությունը նման է իմ բնավորության այն կողմին, որը ցավոք միշտ թաքնվում է։ Դու վստահ ես, դու կարողանում ես կիսվել քո մտքերով, ինչը շատ ժամանակ գովելի է։
Այս պատմվածքում գրել ես հորդ մասին ու գտել ես այնքան ուժ, որ բացեբաց հրապարակել ես այն։ Շատերը նույնիսկ ուժ չէին գտնի այն որևէ մեկին ցույց տալու համար։ Ինչ վերաբերում է բովանդակությանը՝ ամեն բառ կարդալիս ասես զգայի թե ինչ զգացողություններ են եղել պատմվածքը գրելիս։ Ամեն պահ բացատրվում էր այնքան տարբերվող կերպով, էլ չեմ խոսում, թե ինչքան հուզիչ ու զգայուն էր ամեն բան գրված․․․ Անկեղծ ասած հպարտ եմ, որ իմ ընկերներից մեկը բռնել է հենց այս ուղղին։ Երբ մի օր հանկարծ լսեմ, որ Անի Արղությանը ճանաչվել է հայ լավագույն գրողը, չեմ զարմանա․․․ Ուղղակի կուրախանամ, որ ճանաչել ու ունեցել եմ նման ընկեր․․․
💫Մանե Հակոբջանյանի բլոգ💖 